Zelfverzekerd (?)

Ik train, harder dan hard, sneller dan snel en meer dan veel. Een aantal studenten hebben Kung Fu wapens, zoals nunchucks, fens, chaindart en dartrope. Ik train hiermee in de lange middag pauze, omdat het er mega cool is en omdat het een nieuwe vorm van bewegen is. De school heeft de wapens, maar geeft er niet echt les in omdat het zo specifiek is en niet iedereen het net zo interessant vind. Het is een interessante manier van bewegen met de wapens, omdat je rekening moet houden tijdens het bewegen met een externe component die niet altijd voorspelbaar is en lastig aan te sturen. Je moet heel

Precies bewegen met de chaindart en dartrope, omdat als je dat niet doet hij met volle vaart tegen je lichaam aan komt. En dat..... doet pijn. Je danst al het ware om de wapens heen, zoekend naar de perfecte balans tussen snelheid en precisie. 

Naast mijn nieuwe passie wapens ben ik in de trainingen ook harder gaan trainen. Iedere les begint met zes cirkels hardlopen en ik ren ze alle zes op mijn uiterste kracht. In het begin van de week was dit vermoeiend en had ik geen adem meer, maar het opbouwen van je conditie gaat heel snel als je er echt hard aan werkt. Vijf dagen later was ik al een stuk minder uit adem. Ook probeer ik zo veel als mogelijk mijn arm kracht op te bouwen. Mijn benen zijn sterk en ik merk dat tijdens Sanda mijn kicks mijn sterktepunt zijn. Ik wil graag dat ik met mijn punches ook een harde klap kan uitdelen, dus doe ik iedere dag over de dag verspreid 200 push-Ups en wanneer ik kan pak ik de gewichten erbij om mijn schouders sterker te maken. Ik heb het idee dat als ik fysiek sterker ben, mijn doorzettingsvermogen tijdens mijn frustratie momenten groter word en misschien is het mentaal, omdat kracht niet zo snel opbouwd, maar ik voel me een stuk minder gefrustreerd als ik vormen oefen.